Het werk in het Don Bosco Huis in Amsterdam, houdt je in contact met de wereld van jongeren. Jongeren komen om heel verschillende redenen naar het Don Bosco Huis. Ze staan aan het begin van een proces. Ze maken heel verschillende keuzes. Het is boeiend daar naar te mogen luisteren. Veel jongeren zoeken naar mogelijkheden om te werken aan een meer rechtvaardige wereld.

De een komt zo maar langs voor een gesprek, een ander komt zich orienteren om naar de Derde Wereld te gaan. Weer anderen komen een tijdje meeleven in de leefgroep. Weer andere jongeren vragen om opvang of zoeken naar wegen van religieus leven.

Weer andere jongeren vragen je om hen in contact te brengen met de 'andere kant' van Amsterdam o.a.met de wereld van dak-en thuisloze jongeren, meisjes die zwanger zijn en op straat terecht komen. Ze zijn geboeid door wat Don Bosco voor ze kan betekenen.

In de geest van Don Bosco mag je er gewoon zijn voor de jongeren. Maar dat roept ook een heleboel op. En hoe ga je daarmee om?

Afgelopen dagen lieten een paar jongeren mij weten waar ze op dit moment mee bezig zijn. Nienke en Maria vertellen erover. Een ervaring in Beiroet en in Italie.

Brief van Nienke

Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met Commissie Samen?Met mij gaat alles goed. Het afgelopen jaar is een erg heftig jaar geweest. Mede door mijn ervaringen in India heb ik besloten na mijn opleiding psychologie de master opleiding 'Humanitarian Action' te volgen, een opleiding volledig gericht op de humanitaire hulpverlening. Tijdens mijn stage in Beiroet ben ik onverwachts terecht gekomen in de oorlog tussen Israel en Hizbullah. Een heftige, en erg indrukwekkende ervaring. Na een week in deze oorlog vastgezetente hebben ben ik geevacueerd door de Nederlandse Ambassade. Terug in Nederland had ik heel sterk het gevoel dat ik terug moest. Daarom ben ik na het tekenen van de resolutie terug gegaan om daar alsnog een stage te doen. Wederom erg indrukwekkende ervaring, waarin de gevolgen van de oorlog zichtbaar en voelbaar waren. Vreselijk om te zien wat er in zo'n korte tijd allemaal vernietigd kan worden, en hoe mensen daar steeds maar weer onder lijden. Mede als gevolg van deze oorlog waren de spanningen binnen en tussen de bevolkingsgroepen zeer hoog. Inmiddels ben ik al een maand thuis, en heb ik mijn opleiding succesvol afgerond. Op dit moment heb ik besloten even in Nederland te blijven, omdat het toch wel een erg intensieve tijd was en ik voor mijn gevoel hier even tot rust moet komen. Ik heb een baan aangeboden gekregen als psycholoog met asielzoekers en vluchtelingen, waar ik komende maand mee begin. Ik blijf hier waarschijnlijk een half jaar (het zit in Winschoten), en waarschijnlijk dat ik me daarna toch weer verder zal gaan in de humaitaire- of ontwikkelingshulpverlening, of mij toch zal blijven inzetten voor minderbedeelden in Nederland. Zo blijven mijn ervaringen met Don Bosco mij toch steeds weer beinvloeden en ik ben blij dat ik er steeds meer iets mee kan doen in de praktijk. Op dit moment woon ik nog steeds in Groningen, maar ik zou mij graag ook weer meer in gaan zetten voor Commissie Samen, dus als er weer eens iets te doen is....Veel liefs,Nienke

Brief van Maria

Lieve Harrie,

"Er zijn momenten in ons Leven, waar wij 'bevestiging' (of soms meerdere) nodig hebben, in hetgeen waar wij mee bezig zijn en de gedachtes en ideeen die in ons Hart huizen. Doen wij het juiste, of, doen wij juist iets wat geheel verkeerd is? Het is niet makkelijk om iemand uit te leggen, wat je nu precies voelt in je Hart. De redenen zijn voornamelijk, omdat we het vaak zelf niet snappen. Of wij hebben, althans, ik heb vaak de angst om niet begrepen te worden."

Mijn ouders lachten

Dit heb ik jullie een aantal maanden geleden geschreven. Ik moet 9 jaar zijn geweest, toen ik voor het eerst een 'roeping' voelde. We waren met vakantie en bezochten een Katholiek Kerkje. Ik zag voor het eerst een Zuster, die zat te bidden voor het altaar. Ik trok aan mijn moeders' jas, want dit wilde ik ook. Mijn ouders lachten: "Je kan geen zuster worden, wij zijn gereformeerd." Maar ik was zo overtuigd van hetgeen wat ik voelde in mijn Hart en zei: "Waneer ik groot ben, word ik zuster". Ik keek naar de in het zwart met wit gekleedde zuster, die geknield voor het altaar naar Jezus aan het kruis keek. Mijn ouders liepen naar een ander gedeelte van de kerk, maar ik bleef naar deze - voor mij - fascinerende Zuster staren, die op een gegeven moment opstond en op mij afliep. Ze sprak tegen mij in een vreemde taal, maar het leek alsof ik alles verstond wat zij mij zei.Voor een aantal jaren bleef ik volhardend roepen, dat ik Zuster wilde worden. Maar het Leven besloot anders, ik besloot anders. Maar, na een lange zoektocht, kwam ik achter de waarheid.

Tegenstrijdige gevoelens

Langzaam maar zeker was ik aan het veranderen en kon ik alles - waar ik zo gehecht aan was (inclusief de slechte gewoontes) loslaten. Na enige tijd kwam ik er achter dat de roeping nog altijd aanwezig was. En ik vroeg me af hoe dat nu mogelijk was. Ik had zoveel angsten, zoveel twijfels en vocht zo hard tegen alle tegenstrijdige gevoelens. We hebben allen een eigen unieke pad te bewandelen ... en mijn pad is het volgen van de innerlijke stem in mijn Hart, wat met de dag sterker wordt.Zoals de meesten van jullie weten, heb ik in december de zusters Van Sint Petrus Claver bezocht in Maastricht. En daar kreeg ik de 'bevestiging'. Er was iets gebeurd wat me alleen nog maar sterker deze richting in heeft geduwd.Over een aantal maanden verlaat ik de school en zal ik intreden bij de zusters Le Figlie della Carita.

Ik heb nog een lange weg te gaan

Ik ben nu al intensief betrokken bij deze zusters: iedere dag - na het werk - ben ik het klooster; we bidden samen, eten samen en soms blijf ik daar over nachten. De tweede stap is dat ik in zal treden als postulante. Deze periode zal erg belangrijk voor mij worden, want dan zal ik er achter komen of het werkelijk de Wil van God is.Ik heb nog een lange Weg te gaan, maar ik ben erg gelukkig en in Vrede.In Gebed Verbonden,