Vannacht fietste ik rond elf uur naar de Dam. Samen met mij liepen en fietsten mensen met mij mee. Uit alle straten en hoeken van Amsterdam doken mensen, voornamelijk jongeren, op. Er werd er al aardig op los geknald en naar gelang je dichter bij de Dam kwam, was de straat dicht of minder dicht bezaaid met lege champagne flessen.

Toen ik het Don Bosco Huis verliet, miezerde het een beetje, maar dichter bij de Dam gekomen, ging het aardig gieten.

Maar dat maakte niets uit. Er waren mensen, muziek, drank en vuurwerk! Tegen twaalf uur begon het aftellen en barstte de vreugde los.De regen had gestopt. Ik stond redelijk in het centrum van de Dam. Kon alles goed overzien. Kon leunen tegen de afzetting rond de confetti machine. Over de reling hing een jongen die het allemaal niet meer kon volgen en nauwelijks in de gaten had wat er allemaal om zich heen afspeelde. Ik was ÈÈn van de dertig duizend voornamelijk jonge mensen. Het gaf een een heel bijzonder gevoel daar tussen te staan. Jongeren overal vandaan: zingend, springend, kussend en dansend.

Vuurwerk waar je maar kon kijken. Langzaam probeerde ik mij terug te trekken uit de menigte. Zonder problemen rukte ik mijzelf los uit de hossende massa, terug naar mijn fiets. Het nieuwe jaar was begonnen....

Het nieuwe jaar kunen we fris beginnen. Een fris nieuw team bij SAMEN, bij de leefgroep en sinds enkele maanden twee frisse jonge krachten bij DB Jonathan.

Iedereen heeft er weer zin in. 2007 gaat iets moois worden....in het Don Bosco Huis.

In de ochtend rij ik weer richting het centrum, maar maakte eerst een ommetje over de wallen. Daar begint het leven altijd op die eerste dag erg troosteloos. De puinhoop van de vorige nacht is dan nog niet opgeruimd. Geen toerist te zien. Des te meer zijn de verslaafden, de daklozen daar aanwezig en zichtbaar. Maar zo onder invloed dat ze je niet herkennen noch groeten. Ik word daar altijd erg verdrietig van. Ze zijn daar altijd, maar nu zijn zij daar alleen, zoekend op de grond naar een euro die een toerist heeft laten vallen , maar niet de moeite waard vond het op te pakken.

Verschillende van hen ken ik als bezoekers van de vieringen van het drugspastoraat. Dat is heel anders, nu zie ze in hun naakte bestaan. Wat zal 2007 ze brengen?